Naglalakad si Vitor Pereira sa hagdan ng isang pub sa Shropshire, nakaupo at inilalagay ang kanyang pint.
Kung nanalo ako sa laro, sumama ako sa mga tagasuporta upang ipagdiwang, sinabi ni Pereira sa BBC Sport.
"Paglalaban nang magkasama, nakikipaglaban para sa espasyo. Nahihiya ako dahil naamoy ang aking mga damit." Sa Wolverhampton, saan mo ako gustong pumunta?
"[Gayon] ako ay isang napakasayang tinedyer sa oras na ito dahil sa ganitong uri ng pamayanan mayroon kaming mga kumpiyansa na magkasama. Gayunpaman, sapat na upang makatulong na mailagay siya sa isang kurso sa palakasan sa University of Porto, habang natapos siya ng pangalawa sa kanyang klase habang nakumpleto ang kanyang mga kwalipikasyon sa coaching." Hindi ako humiling ng isang euro mula sa aking mga magulang.
Wala akong masisiyahan. "Ang kanyang tatlong anak na lalaki ay nasa kanilang 20s at si Pereira ay naglakbay sa mundo mula nang magsimula siyang pamamahala ng mga juniors ng padroense noong 2003. Sa palagay ko palagi kaming nasa isang pre-depression." Noong Sabado, ako ay isang tagapag-alaga sa beach.
"Kapag nakilala ko ang pindutin ay tinanong nila ako, 'Vitor, hindi mo naramdaman ang presyur?'. Ang presyon ay kapag ang aking ama ay may cancer at ang aking kapatid ay namamatay at ang aking ina ay umiiyak. Pagdating ko sa Brazil, nagpunta ako sa mga taga -Corinto. Sinabi niya:" Hindi ako makapagsalita tungkol dito dahil ayaw kong umiyak, mayroon akong mga sandali sa aking buhay.
Zero.
Ano ang pakiramdam ni Pereira tungkol sa Wolverhampton at ang kanyang pagganap?.